خارج از محدوده:
سارتر راست می گفت
همیشه ساعت سه ی بعد از ظهر
برای هر کاریکه فکرش را بکنی
یا خیلی زود است یا خیلی دیر
لحظه ای غریب در بعد از ظهر
مادرم هم حتما چاره ی دیگری نداشت
تا اجازه دهد که اسپرمها یا نباشند یا کس دیگری باشند
تا من٬ من نباشم
و ناچار مرا در سی ام اردیبهشت و ساعت سه و پنج دقیقه ی بعد از ظهر به دنیا آورد
تولدم مبارک
طبق معمول اولین کسی هم که به من تبریک گفت خودم بودم!
رسیدیم خونه...دیگه حوصله دماوند موندن رو نداشتم...پری هم همش تو خودش بود و حرف نمیزد...هر وقت میدیدمش پف دور پلکاش و قرمزی چشاشوصدای گرفته اش نشون میداد که چند ساعتی داشته گریه می کرده...صداش کلفت شده بود...مصرفش هم به اوج رسیده بود...هر وقت رگای دستش کبود می شدن و دیگه پیدا نمیشدن، از رگای گردنش استفاده می کرد و منم از کبودی گردنش و رگاش می فهمیدم که الان تو اوج مصرفه...پلکاش سنگین بود...غذا نمی خورد...موهاشو شونه نمی کرد...فقط کز می کرد یه گوشه و یا گریه می کرد و یا می خوابید...سه چهار روزی بود که غذا نخورده بود...ماشینو برداشتم که برم بنزین بزنم و بیام وسایلو بریزیم توش و برگردیم همون خراب شده ی تهران...سر راهم سعی کردم چیزایی رو که دوست داریم از دماوند داشته باشیم بخرم...یه شیشه عسل، یه کم پنیر محلی و از این چیزا...دم یه رودخونه هم وایسادم تا یخورده گرد و خاک ماشین رو با آب بشورم...تقریبا یه پنج شش ساعتی بود که برنگشته بودم خونه...خیلی خسته شده بودم...برا ناهار یادم رفته بود چیزی بگیرم...اومدم برگردم که زد به سرم تا از پری بپرسم که بعد از سه روز چی میتونه بخوره تا براش بخرم و دستاز اعتصاب غذا برداره...اون خونه ای که تو این چند روز مونده بودیم یه باغچه حدودا هشت صد متری بود که از بس کسی بهش نرسیده بود پر شده بود از علفای هرزه و درختای خشک و بدون بار...زمینشم پر پستی بلندی بود...مثه یه مستطیل دراز بود محوطه اش که تهش یه خونه تقریبا معمولی بود و پشت خونه که رو به رودخونه بود و اصلا به باغ دید نداشت یه ایوون بود تا مثلا تابستونا ازش استفاده کنن...پاتوق پری گوشه ایوون بود و همونجا هم خودشو می ساخت...رفتم تو خونه و چند بار صدا زدم...اما جواب نداد...حدس زدم که تو ایوون باشه و داشته باشه خودشو بسازه...این بود که یه چند دقیقه ای ساکت شدم...خبری ازش نشد...چند بار صداش زدم...جواب نداد...پرده رو سریع زدم کنار و درایوون رو باز کردم...
.............................................................................................................................
آن کلاغی که پرید از فراز سر ما و فرو رفت در اندیشه آشفته ابری ولگرد و صدایش همچون نیزه کوتاهی، پهنای افق را پیمود خبر ما را با خود خواهد برد به شهر همه می دانند همه می دانند که من و تو از آن روزنه سرد عبوس باغ را دیدیم و از آن شاخه بازیگر دور از دست سیب را چیدیم همه می ترسند همه می ترسند، اما من و تو به چراغ و آب و آینه پیوستیم و نترسیدیم سخن از پیوند سست دو نام و همآغوشی در اوراق کهنة یک دفتر نیست سخن از گیسوی خوشبخت منست با شقایق های سوخته بوسه تو و صمیمیت تن هامان
.............................................................................................................................
صحنه ای که اون روز ساعت سه بعد از ظهر دیدم الان یه سال و یه ماه و بیست روزه که هر روز سر همون ساعت جلوی چشام تکرار شده و تا ابد هم ازش گریزی نیست...پری مثه یه درخت سبز و بلند، نتونسته بود تو زمین ریشه هاشو زندونی کنه و چون سپیداران، پرواز کرد...(از اول نوشتن این پست تا این جاش سیزده تا نخ سیگار آتیش زدم ولی کاملا بی فایدست...)...پری اونروز...نمی تونم بگم و بنویسم...دو کلمه میگم...ولی جاش هزار تا کلمه خالی میذارم تا خودتون اون لحظه رو بنویسید...
پری اونروز خودشو دار زده بود...
بعضی وقتا آدم حاضره که برا داشتن یه چیز بی ارزش همه دنیاشو بده و اون رو داشته باشه...پری که همه دنیای من بود...با رفتنش منو تا ابد اسیر کرد...اسیر این دنیایی که هیچ امیدی برای دلخوشیش نیست...تو اون لحظه چشام چیزی رو که میدیدن باور نمی کردن...سرم رو بی اختیار کوبیدم تو نرده های جلوی پنجره...حالم به هم خورد...ضعف داشتم...پاهام سست شده بودن و جون بلند شدن نداشتم...چشام می سوخت...خودم و کشیدم سمت پری و چهار پایهرو هل دادم زیر پاش...به زور و با هزار تا امید یه یا علی گفتم و چهارپایه رو گرفتم و پری رو بقل کردم و آوردمش رو زمین...هر راهی که بلد بودم رفتم...نه جون داد زدن داشتم که از کسی کمک بخوام...نه صدام تو اون خراب شده به کسی می رسید...سردی پری و رنگ پریده اش و کبودی طناب رو گردنش هم نشون میداد که دیگه به هیچ جا امی................................دی نیست...حالم به هم می خورد و مدام ناله می کردم...باورم نمی شد...همش خدا رو صدا می زدم...همش می گفتم پری تو رو خدا بلند شو...تو رو خدا...جووون من بلند شو...پری تو رو خدا حرف بزن...پری بلند شووووو...اما پری...
خاله جون...می خوام همین جا به دور از همه چی دو کلمه حرف حسابی باهات بزنم...خداییش مگه من بودم...چه جوری دلت اومد...چه جوری...
پاییز غریب و بی روح، اون همه برگ مگه کم بود...
گل من رو چرا چیدی؟؟؟ گل من دنیای من بود...
*ببخشید که این پست کوتاهه و پر از جاخالی و شعر و اضافات...می خواستم طولانی تر بنویسم...اما همین جا تمومش می کنم و بعد از پری رو میذارم برا پست بعد...چون الان اصلا نه حوصله ی نوشتن دارم و نه توانش رو...
*سلام.به خدا دلیل دیر آپ کردنم این بار به خاطر سوختن مادربردم بود.الانم دارم از کافی نت آپ می کنم.بازم مثل همیشه معذرت می خوام.قول داده بودم که هفته ای دو بار آپ کنم که زودتر تموم شه.این دفه دیگه این مادربرد نخواست ما به قولمون عمل کنیم.میدونم که همه می بخشیدم.
پری اون شب یه مرگ رو تو زندگیش تجربه کرد...خیلی حال خرابیداشت...نیمه های شب بود که از خواب بیدار شدم و دیدم خوابش برده...سرش از لبه ی میزی که پشتش نشسته بود آویزون شده بود و چشاش نیمه باز بود...این بود که دیدم بدجور خوابیده و اومدم سمتش تا بیدارش کنم بره درست سر جاش بخوابه...چند بار صداش کردم اما خواب سنگینی رفته بود...هر چی زدم تو صورتش و پری پری کردم انگار که نه انگار...شک کردم که نکنه چیزیش شده باشه...نبضش خیلی کند میزد و یخ کرده بود...سیاهی چشماش هم رفته بود...خیلی هول کرده بودم...سریع از در باغ رفتم بیرون و به جز سرایدار باغ روبرویی کسی رو نتونستم برا کمک بیارم...کمک کرد و پری رو گذاشتیم تو ماشین...مسیر باغ تا بیمارستان گیلاوند رو نفهمیدم که چه جوری رفتم...به بیمارستان که رسیدیم رو تخت اورژانس همه جور سیم و دستگاهی بهش وصل کردن...دکتر گفت یه حمله ی نمیدونم چی چی اتفاق افتاده و دچاره بیهوشی شده و خوشبختانه هیچ خطری نیست و تا چند ساعت دیگه مرخص میشه...خیلی خوشحال شده بودم...چشاش که باز شد تا منو دید باز گلوش بغض کرد و گوله اشکاش راه افتادن...خیلی خودم رو نگه داشتم تا پری رو آروم کنم...موفق هم شدم و بالاخره این قدر مزه ریختم تا پری به زور هم که شده خندید...یه ساعتی مونده بود به سال تحویل که برگشتیم خونه...هوا خیلی سرد شده بود و پری لرز کرده بود...حواسم پرت شده بود و تا دست و صورتمون رو شستیم تلویزیون رو که روشن کردیم شنیدیم که داره میگه آغاز سال هزار و سیصد و هشتاد و پنج و بعدش هم شروع کرد از این آهنگای شش و هشت پخش کردن...نه هفت سین داشتیم نه ماهی قرمز...اما دو تاییمون خیلی خوشحال بودیم و تو ده دقیقه ده دفعه همدیگرو ماچ کردیم...پری به من گفت می خوام اول سال نوی امسال یه قول به خالت بدی و منم قبول کردم به شرط اینکه اونم یه قول بده...قول پری این بود که همیشه خوشحال باشیم و هیچ چیز دنیا هم برامون مهم نباشه...منم قول دادم به شرط اینکه پری هم همین قول رو بده...یه ساعتی گذشت و هیچ کس رو نداشتیم که نه بهش تبریک بگیم نه بخواد بهمون تبریک بگه...هر دوتایی هم از بی خوابی و خستگی روزای قبل٬ خوابمون برد...روز قبل پری از صبح تا بعد از ظهر بیمارستان بود و هشت و نه شب رسیده بودیم خونه و بعد از سال تحویل من یادمه حدودای ساعت یازده هر دو تایی خوابیدیم...یه خواب که اونشب خیلی چسبید...فردا صبحش اولین کاری که کردیم خوردن یه صبحونه ی مفصل با تمام متعلقات و کان لم یکن شدگانش بود...بعدشم رفتیم چشمه اعلا و یه دو سه ساعتی چرخیدیم و برا نهار رفتیم یه قهوه خونه ی خیلی سنتی که تو فضای باز بود و یه صاحبی داشت به اسم داش علی که یه جورایی با تیپ کارگری اوستایی می کرد...خودش چایی می آورد و قلیون درست می کرد٬ خودشم هم صورتحساب ها رو می گرفت...پری بلند شد که بره قلیون سفارش بده و منم پاهام رو کرده بودم تو جوب آبی که از زیر تختمون میگذشت...خیلی معطل کرد و من چون داشتم میدیدم داره با داش علی حرف میزنه٬ زیاد کنجکاو نشدم که چی میگه...همین جور قلیون کشیدیم و چرت زدیم و حرف زدیم...کسی هم کاری به کارموننداشت...نزدیکای ظهر شهریا بود که دیگه قهوه خونه شده بود پاتوق مسافرایی که یا دارن میرن شمال و یا از شمال میان و خیلی شلوغ بود...یه مشت جوون اراذل هم که مال همون منطقه بود جمع شده بودن یه گوشه ای همون نزدیکیا و نمیدونم چرا تفریحاتشون هیچ رقمه به دل من نمی نشست...یه ضبط خیلی بزرگ هم دنبالشون بود و صدای عباس قادری از توش میومد بیرون!!!پری رفت سمت داش علی که هم برا ناهار دیزی سفارش بده و هم بپرسه که کجا باید دستاشو بشوره و بره دستشویی و بیاد...منم داشتم با موبایلم ور میرفتم...داش علی دیزیارو قبل از اینکه پری برگرده آورد...پری هم خیلی معطل کرده بود و زنگ زدم به موبایلش تا ببینم کجاست و چرا دیر کرده!!!سه چهار بار شمارشو گرفتم...آنتن نمیداد تا اینکه گرفت و نوشت Waiting!!! سریع قطع کردم و فهمیدم چون داره با کسی صحبت می کنه دیر کرده...بعد از یه بیست دقیقه ای برگشت...خیلی عصبی شده بود...صورتش سرخ سرخ بود...التهاب داشت...دستاش می لرزید و هول هول حرف میزد...هر چی ازش پرسیدم چی شده با عصبانیت جوابای بی ربط میداد...سه چهار بار به من گفت ناهارت رو بخور که بریم...با یه طعنه ای که یعنی خودش نمی خواد ناهار بخوره و منتظر منه تا غذام رو بخورم...خیلی عصبی شدم و سرش داد زدم و گفتم غذا رو به آدم خون می کنی و گند میزنی به تفریح آدم و اونم هی می گفت آره آره و با این کلمه هر چی می گفتم فوری تایید می کرد...از من خواست که تا خونه رانندگی کنم و من هم دلیل این همه شوک عصبی رو نمی فهمیدم...خیلی فکر می کردم که آخه دو مرتبه چی شده اما دلیلش رو پیدا نمی کردم...رسیدیم خونه...لباساش رو که سریع در آورد٬ جای سوزن سرنگ اون آشغالا رو دوباره رو دستش دیدم که خونش هم تازه بود و فهمیدم که دوباره ترتیب خودش رو داده و حتما از داش علی هم جور کرده بود و من نفهمیده بودم...پیش خودم این استدلال رو کردم که این به هم ریختگی عصبی پری به خاطر مصرف مرفینه و حسابی باهاش دعوا کردم...جوری که خیلی خیط شد...نمی تونستم جلوی خودم رو بگیرم...پری داشت بیخود و بی جهت سرنوشت هر دو تامون رو به منجلاب می کشید و اصلا هم متوجه نبود...هر چی بهش می گفت یه آره تحویلم میداد...کلمه ای که فقط تو اوج عصبانیت ازش استفاده می کرد...همون جوری که لباساش رو در آورده بود٬ گفت دارم میرم حمام و من هم خودم رو زدم به نشنیدن...پا شدم تلویزیون رو روشن کردم که تا سرم گرم شه و از عصبانیت در آم...وسطای یکی از این سریالای نوروزی بود که صدای جیغ پری رو از تو حموم شنیدم...رفتم سمت حموم و دیدم صدای آب میاد...چند بار صداش زدم...صدای گریه اش میومد که ناله می کرد...با التماسای من لباساشو تنش کرد و اومد بیرون تا بگه چشه بالاخره...سه چهار قدم نیومده بود که گفت سرم گیج میره و همونجا وسط راه نشست...از تو آستین حولش دیدم که داره خون میریزه و یه داد خیلی بلند زدم و گفتم چی شده...آستینش رو زدم بالا...پری زده بود به سرش و بازم کارای یه سال پیشش رو شروع کرده بود...یه خودزنی تازه که دلیلش اصلا برا من مشخص نبود...خیلی ترسیده بودم...بعد از اون اتفاقی که برا بابا افتاده بود٬ هر وقت خون میدیدم هول می کردم...کمکش کردم که مانتوشو بپوشه و بیاد سریع بریم بیمارستان...همون جای دیشب...پری سابقه ی خودزنی داشت ولی تا حالا هیچ کدوم این قدر حاد و یهویی نبود...این یکی یه زخم خیلی عمیق بود که شدیدا هم خونریزی می کرد...بهش سرم خون تزریق کردن و دستش رو بخیه زدن...دکتری که اونشب سال تحویل کشیک بود و پری رو برده بودم پیشش٬ امشب هم تو اورژانس بود و از شانس بد ما به ما شک کرد و منو صدا کرد و شروع کرد سئوالو جواب کردن...یعنی بنده خدا با دیدن وضعیت پری شکش برده بود و فکرش رو هم نمی کرد که روز اول عیدی چه اتفاقایی برا ما افتاده...زده بود به سرش و می خواست زنگ بزنه نیروی انتظامی...من هم اصلا حوصله اینکه بخوام براش توضیح بدم که چی شده و چه خبره رو نداشتم...این بود که یواش یواش با دیدن آرامش ما و سر حال اومدن پری و حرفایی که با پری زد بی خیال شد و اجازه داد که بریم بیرون...با پری قهر کرده بودم...تو راه یه کلمه هم باهاش حرف نزدم و اونم حس حرف زدن نداشت...اصلا هم حرف نمی زد...خیلی منتظر بودم تا برام توضیح بده که چی شده...همه حرفاش این بود که دلیل خودزنی این بارش خریت محض بوده و یه جورایی به اون تلفنه مربوط میشه و اصلا ربطی به مرفین نداره...