شخصیت سوخته...دومین برگ

سرش باز گیج میرود و تنه ش سعی میکند نگهش دارد.می بندش و دوباره بازش میکند.تاریکی خودش را چپانده روی نور چراغ رومیزی ای که روی تخت افتاده و او خودش را چپانده  زیر فضای اتاق کم اکسیژنش. لعنتی ها عجب سمفونی راه انداخته اند.چرا تا حالا نفهمیده بود از فرکانس صدای جیرجیرکهای شب بر خلاف سر ظهری هایش زاری میبارد.زار تر از صدای خش خش جاروکش شهرداری شیفت شب. زنی در خیابان میدود - نمی بیندش ولی حتما" میدود- و فحش مادر میدهد و او حوصله ی حدس زدن دلیلش را هم ندارد...صدای جیغ بالا می گیرد...دوان دوان به دنبال بیماری که بیهوش بر روی برانکاردی دارد به اورژانس هدایت می شود...-بار چندمشه؟  -دوم یا سوم...نمیدونم... -مطمئنی کار خودشه؟خیلی خون ازش رفته؟  -نمیدونم...نمیدونم.سه روز بعد...همان جوان...همان بیمارستان...اما این بار نسبت به سه روز قبل نشانی از انزجار یا افتخار به همراه دارد...۲۷ بخیه بر روی نبض دست چپ...سکوتی مبهم...بغضی تکه تکه:

مرگ از پنجره ی بسته به من می نگرد
زندگی از دم در قصد رفتن دارد
روحم از سقف گذر خواهد کرد...در شبی تیره و سرد
تخت حس خواهد کرد که سبک تر شده است
توده ی زشت و کریهی شده ام
دوستانم از من می ترسند
آشنایانم نیز)اشک هایی حلقه زده در چشم(...به ملاقات پرستار جوان می آیند

من مسیح ۲۰ ساله از تهران...چه تفاوتی دارد...مهم این است که من مسیح هستم...مهم این است که هستم...سال کبیسه ای بد یمن و پر از زمستان...شخصیتی سوخته که خاطرات خود را زنده بگورانه می نویسد...مرگ خیلی آسان می‌تواند الان به سراغ من بیاید اما من تا می‌توانم زندگی کنم نباید به پیشواز مرگ بروم. مهم نیست. مهم این است که زندگی یا مرگ من چه اثری در زندگی دیگران داشته باشد...و اما دلیل اینجا بودن و نوشتن...نه برای سو رئالیسم است و نه برای شکستن تابوهای روانشناسی...تنها...می نویسم از زمان بودنهایم برای زمان نبودن هایم...خاطرات زندگی خودم را بازگو می کنم...همین...به امید آنکه این بار عده ای را سر خوش و امیدوار کنم نه بدبخت و ناامید...