شخصیت سوخته...سی و یکمین برگ

رفتیم خونه...کمان دیگه تقریباْ از منم بدش اومده بود...یه جور بیزاری مبهمی داشت نسبت به دور و برش...همیشه فکر می کنم اگه جای من بود و همه این چیزا رو از نزدیک می دید و باهاشون بزرگ می شد چه اتفاقی قرار بود بیفته...و همیشه خدا رو به خاطر همینم که شده شکر می کردم...دیوونه شده بود...حرفای من بهش بی اثر بود...توجه نمی کرد...قبل از اومدنش فکر می کردم اگه بیاد یه باری از رو شونه هام بر میداره...ولی اومدنش فقط منو سنگین تر کرده بود و بیشتر زیر فشار قرار گرفته بودم...این بار از همه بدتر بود...بند بند استخونای تنم درد می کرد...اون روز رو کمان با تمام خاطراتش که از پری داشت و میومد جلوی چشماش، به یکی از تلخ ترین روزای عمرش تبدیل کرد...به حرف که اومد، دیدم تو حرفاش نشون میده که مرگ پری براش خیلی غیر منتظره بوده و یه جورایی داره باعث میشه کمان مسیر زندگیش رو حتی عوض کنه...دلم براش می سوخت...خیلی...تو اون مدتی که با علی سر و کله می زدم، به واسطه ی یکی از استادای آموزشگاه ویدا اینا، برا زدن ویلن تو ایام نوروز همراه با یه گروه موسیقی نیمه حرفه ای، به یکی از هتل های کیش معرفی شده بودم...تصمیم داشتم که خودم با رفتن به کیش مقدمات این موضوع رو فراهم کنم تا شاید یکم خستگیم در بیاد و برگردم راحت تر به کارام برسم که با اومدنی شدن کمان، این موضوع رو دنبال نکرده بودم و با دیدن وضع کمان، تصمیم گرفتم که به بهونه ی پیگیری این مراسمم که شده، یه چند روزی با کمان بریم کیش تا شاید حال و هواش عوض بشه...کمان آدم منطقی بود و اگر نبود هم، چند سال دوری از وطن، منطقی بارش آورده بود...تو سفر کیش خیلی منطقی با مرگ پری کنار اومد و ولی خودش می گفت دلم تا ابد می سوزه و این سوز تمومی نداره...کمان همیشه تو مراحل زندگیشو مهم تر از همه درس خوندنش، پری رو الگوی خودش قرار داده بود و دلش از این می سوخت که چرا کسی که حتی مؤفق تر از خودش بوده، باید این جوری نابود بشه و به دست خودش به خودش خیانت کنه؟؟؟این سئوالی بود که روزگار جوابش رو به من داده بود و مطمئن بودم که هیچ دو نفری جواب یکسانی بهش نمیدن...برنامه سفر به کیش یه شش روزی چیده شده بود...تو سه روز اول که سعی کردم حسابی خوش بگذرونیم تا کمان از دلتنگی در بیاد...خیلی روزای خوبی بود...خصوصاً اینکه داشتم در کنار یه نفر که حکم کل خانواده ام رو داشت، سپری می کردم...روز چهارم بود که به همون هتلی که دعوت شده بودم رفتم و با اعضای گروه و اینکه قراره چه برنامه هایی اجرا بشه، خیلی کلی آشنا شدم...قرار شد فردا شب اون روز، یه اجرای تکنوازی حدود پنج دقیقه برای جلب نظر طرف قرارداد داشته باشم و منم قبول کردم...هر چند که همیشه گفتم بدترین لحظات عمرم زمانیه که کسی می خواد روی هنر قیمت بذاره و چه می شد کرد...اعضای گروه سیزده نفری بودن که چون موسیقیشون نیمه سنتی اجرا می شد و از دستگاه هم خارج بود!، سه تا نوازنده ی ویلن داشتن که هر سه تا هم دختر بودن و دانشجوی موسیقی یه دانشگاه پولی تو همون جزیره و از بد روزگار، اطلاعاتشون و مهارتشون در ویلن هم در حدود منفی به سر می برد...این بود که تکنوازی من فکر می کنم کمتر از یه دقیقه ادامه پیدا کرده بود که از صدای دست زدن ها متوجه شدمن به دل نشسته و قرار داد برای پنج روز اول نوروز هشتاد و شش بسته شد و بقیه روزها هم منوط شد به جلب رضایت من!!!کمان هم با دیدن این وضعیت به خودش می بالید و خیالم راحت شد که کم کم داشت روزای اول اومدنش رو فراموش می کرد...آخر هفته بود که برگشتیم تهران و هوای برفی کمان رو به یاد بچگیاش، به هوس اسکی کردن انداخت...اسکی جفتمون خوب بود...روز جمعه هم بود که رفته بودیم پیست و اسکی کردن وسط اون جمعیت خیلی هنر می خواست...خیلی زود و اتفاقی با دو تا دختر که با هم اومده بودن اسکی، کمان یه گروه سه نفره تشکیل داد و نزدیکای ظهر بود که خسته شده بودن و نشسته بودن رو زمین که رفتم سمتشون و کمان منو به دوستای جدیدش معرفی کرد...دخترای خوبی بودن و نکته ی جالبش اینجا بود که اونا فکر می کردن کمان هم سنشونه و کمان هم فکر می کرد که اونا هم سنشن...و خودشون هم باورشون نمی شد که یه شش هفت سالی با هم اختلاف سنی دارن...نمیدونم اسمشو چی بذارم ولی بی ریا بگم که از یکیشون خوشم اومده بود و دوست داشتم که به هر طریقی شده متوجه موضوع بشه...این قدر فکر کردم که موقع خداحافظی رسید و مجبور شدم به بهونه ی بردن چوب اسکیا تا دم ماشین، کمان رو تنها بذارم و در عرض یک دقیقه موضوع رو به روناک بگم...برخوردش خیلی هیجان زده یا منتظرانه نبود و ولی نشون داد که بدشم نیومده می شد منتظر جواب دادنش موند...مثه بچه پروها پیشنهاد دادم که الان جواب نده و فکراتو بکن و هر وقت خواستی به این شماره زنگ بزن و خبرشو به من بده!!!بعد از پیست، کمان نذاشت بریم خونه و گفت بریم دیزی بخوریم بعدشم بریم جمشیدیه!!!خلاصه که حسابی منو خسته کرد اون روز و منم که شارژ گوشیم تموم شده بود و منتظر تماس روناک خانوم بودم، همش داشتم حرص می خوردم و خیلی بدجور گذشت...تا رسیدیم خونه گوشی رو روشن کردم و اس ام اس بود که پشت هم میومد...قاطیشون یه شماره ی غریبه بود که نوشته بود فعلاً این شماره رو از من داشته باش تا فکرامو که کردم بهت جواب بدم...اصلاً به این مسائل وارد نبودم و شماره رو برداشتم و بدون اینکه حتی یه اس ام اس بدم، سه روز گذشت و من همین جور منتظر بودم...تا اینکه زد به سرم خودم زنگ زدم و بعد از کلی معذرت خواهی کردن، گفتم که برا چی زنگ زدم...هم خوشحال بود هم ناراحت...خوشحال از اینکه زنگ زدم و ناراحت از اینکه تا حالا چرا زنگ نزدم...خلاصه با قدرت بیانی که دیگه پیدا کرده بودم، جواب ok رو گرفتم و دیگه نمی دونستم باید منتظر چی بود...

-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.
یکم:ببخشید که بازم پستم دیر شد...
دوم:دنباله ی این پست جالب بود و دوست داشتم امشب بنویسمش ولی طولانی میشد...
سوم:قول اینکه دنباله ی این پست رو تو این هفته می نویسم...
چهارم:یلدا به همتون مبارک...امید اینکه همیشه سبز و خرم باشید و در کنار خونوادتون یلداهای خوبی رو سپری کنید...یلدای ما که یه نفره ست و اصلاً به دل نمی نشینه...
آخر:فال یلدا:
ساقیا برخیز و در ده جام را
خاک بر سر کن غم ایام را
گرچه بدنامیست نزد عاقلان
ما نمی خواهیم ننگ و نام را
.
.
.
سعی کن با رفتار صحیح غم های روزگار را از دلت بیرون کنی، شاد باش و رخت سیاه را از تنت بدرآر، به کار مشغول شو و از انجام کارهای کوچک پرهیز کن تا از آه و ناله به دور باشی هرگز پی محرم اسرار نباش و صبر و تحمل داشته باش، به آرزویت میرسی!!!