شخصیت سوخته...نهمین برگ

{اول من در اینجا شرمندگی خودم رو از دیر آپ کردن این بارم بیان کنم...راستش دلیلای زیادی داشت اما یه حدیث از امام باقر یه شب تو تلویزیون خوند که اما فرموده بود پنهان داشتن مصیبت از گنج هم با ارزش تره...این بود که می خواستم دیگه ننویسم...اما به هر حال گفتم بنویسم...هویتم که اینجا مجازیه و شما منو نمی شناسید...شاید این نوشته ها درسی باشه برای شما...همین...خدا هم ایشالا که منوم می بخشه...}دانشگاهX ،رشته یY ،اونم با همه اش هفت هشت تا اختلاف...شاید اولین و آخرین و تنها کسی که از قبولیم خوشحال نشد خودم بودم...احساس خوبی نداشتم...روزا همین جور سپری می شد...منم شده بودم یه آدم الاف که از سر این خیابون به سر اون خیابون می رفتم و تمام دوستام و دور و بریام شده بودن آدمای سابقه دار و آدمایی که شلوار شیش جیب و کاپشن زرنگی و دمپایی لا انگشتی رو زمستون و تابستون با هم پا می کنند...تو پارک هم که می رفتم وضعم بهتر از این نبود...از برای هم رنگ جماعت شدن، حتی مدل حرف زدنم رو هم کرده بودم لاتی...این قدر ادعا که بعضی از گنده لاتای پارک روم حساب می کردن و ازم حساب می بردن و بعضی وقتا برا دعواهاشون میومدم دنبالم...منم به هر بهانه ای کخ می شد می پیچوندم اما هیچ وقت کم نمی آوردم...خودم می فهمیدم که من شخصیتم این نیسشت...من نباید هم چین دوستایی داشته باشم...من...من...من...اما چاره ای نبود...هیچ راهی به ذهنم نمی رسید...هیچ کاری بلد نبودم...از همه کس و همه چیز بدم میومد...خاله پری هم با اون آدمای دور و برش خیلی چندش آور شده بودن...پری هم پری سابق نبود...خیلی قیافه اش تابلو شده بود...حدس می زدم اما فکرش رو نمی کردم...باورم نمی شد که به این راحتی...پلکای سنگینش از دور داد می زد که آدم عادی نیست...برنامه ی روتینش هم که پر از مشروبات الکلی بود...این بود که ازش بدم میومد...نزدیکای مهر ماه بود...کارای ثبت نامم رو انجام دادم...روز ثبت نام آرین هم اومده بود همون جا که من رفته بودم برا ثبت نام...وقتی باهاش حرف زدم معلوم شد که اونم هم رشته با من قبول شده....خیلی خوشحال شدم...آرین از همکلاسیا و دوستای هفت-هشت سال پیشم بود...اون روز کلی با آرین حرف زدم...همه چیزو براش تعریف کردم...خیلی ناراحت شد...بعدش خداحافظی کردیم و من تا اولای مهر که رفتم دانشگاه دیگه ندیدمش...بین ثبت نام و مهر ماه با خاله خیلی صحبت کردم...خیلی عصبی شده بود...تلفنای مشکوک می زد...شبا می رفت بیرون...رو رگای ساعدش جایی نبود که کبود نشده باشه...رگای گردنش هم کبود بود...خودش می گفت جای سرنگ انسولینیه که مصرف می کنه...اما منم انسولین می زدم...محال بود که جاش این قدر کبود بشه...بهش شک کردم...تعقیبش می کردم...اما به نتیجه نرسید...جای خاصی نمی رفت...بعضی شبا به بهونه تمیز کردن ماشین تا صبح تو ماشین می موند...تا اینکه اون روز رسید...تو تاریکی دیدم که پری داره تو دستش آمپول می زنه...رفتم جلو...داد زدم که این چیه...هول کرده بود...گفت...انسولین...ازش سرنگ و گرفتم...سرنگ سرش خونی بود و توشم قرمز بود...سرنگ انسولسن نبود...تازه انسولین که قرمز نیست...برا منی که اون تابستون رو با اراذل و اوباش دمخور شده بودم هیچ کار سختی نبود تشخیص دادن اینکه تو اون سرنگ مرفینه...اما به روی خودم هم نیاوردم...تا گفت انسولین خودمو زدم به اون راه و گفتم حالا چرا ترسیدی...ولی از اون شب همش تو فکر بودم...که آخه کی با تو این جوری کرده؟؟؟چرا؟؟؟آخه چرا؟؟؟...دوست داشتم که به خالم کمک کنم....روز اول مهر بود...ما هم عین بچه های کوچولو دوئیده بودیم از روز اول رفته بودیم دانشگاه...از همون اول کار من و آرین به هم چسبیدیم...مامان آرین دکتر بود...یه بهونه ای جور کردم تا آرین از مامانش آدرس و تلفن یه مشاور خوب رو بگیره...نقشه ام گرفت...پیش مشاور وقت گرفتم...تنها کاری که مونده بود راضی کردن پری بود...پری هم زیاد لج بازی نکرد و اومد...مشاورش یه خانوم دکتر مهربون بود که میانسال به نظر میومد...پری رفت تو اتاق خانوم دکتر...منم بیرون منتظر نشسته بودم...دکتر می گفت برا جلسه اول چن ساعت طول می کشه...اما مهم نبود...منتظر می موندم...هنوز نیم ساعتی نگذشته بود که دیدم پری با عصبانیت اومد بیرون...گفت پاشو بریم...تا خونه با من حرف نزد...خونه که رسیدیم برگشت با داد و هوار گفت دکتره ی بیشعور به من میگه شما بیمار شدین...مواد مخدر مصرف می کنید...بعدشم چن تا فحش (ک) دار نصیب دکتره کرد...تازه فهمیدم که با چه کار سختی رو به رو شدم اگه بخوام پری رو درستش کنم...روزا می رفتن و من برنامه ام شده بود دانشگاه و خونه...از زندگی خودم دل زده شده بودم...پری هم که هیچ موج امیدوار کننده ای تو وجودش نبود...روز به روز بدتر می شد...خون بالا می آورد...آدمای رنگ و وارنگ میومدن و می رفتن...حالم داشت به هم می خورد...خواستم با پری جدی صحبت کنم...یه شب جلوشو گرفتم و نشوندمش که باهاش حرف بزنم...اولش داشت خوب به حرفام گوش می داد...اما کار به جای حساس که رسید...کارد و برداشت و گذاشت رو رگش...قسم خورد که اگه یه کلمه دیگه بگم رگشو میزنه...قیافه اش عوض شد اون لحظه...کبود شده بود...نفس نفس می زد...ازش بعید نبود که رگشو بزنه...کوتاه اومدم اما...تا شب یه کلمه هم حرف نزدم...شب ساعت حول و حوش دوازده بود...داشتم می خوابیدم که یهو دیدم افتاد تو بقلم و زد زیر گریه...دلم براش می سوخت...اونم مثه خودم از بچگی یتیم بود...کسی رو هم نداشت...الانم که از روی نادونی به این چاه افتاده بود...اشکاشو پاک کردم...بهش قول دادم که کمکش کنم...دستامو گرفته بود و قسم می خورد  که از اولش بهتر بشه...می گفت تو رو خدا کمکم کن...من خودم هم از این وضع حالم به هم می خوره...اون شب تا صبح هزار بار بیدار شدم...باید از فردا شروع می کردیم...یه ساعت تاخیر هم ممکن بود سرنوشت پری رو عوض کنه...این بود که اون شب تا صبح تو ذهنم داشتم برنامه های فردا رو ورق می زدم...تا صبح پری کنارم خوابیده بود و تو جاش گریه می کرد...خیلی آدم عنقی بود...اما اشکاش هر وقت که گریه می کرد اشک آدمو در می‌آورد...