شخصیت سوخته...هشتمین برگ

تابستون اون سال با شیرینی قبولیه کمانه هر چی تلخی بود رو از یادمون برده بود...حالا دوباره بوی مهر می اومد و شروع مدرسه ها...منم رفته بودم پیش دانشگاهی...خاله پری هم رفته بود یه جا مشغول به کار شده بود و دیگه کمتر به ما سر میزد...یه تغییراتی هم تو اخلاقش بوجود اومده بود که راحت می شد از روی نیومدناش فهمید...خیلی شکسته شده بود...صورتش چروک افتاده بود...کمان که وارد دانشگاه شد به واسطه ی پدر یکی از دوستای قدیمیش تو یه شرکت مشغول به یه کار مرتبط با درسش شد...این بود که من دیگه چون رفته بودم پیش دانشگاهی و از همیشه بیشتر درس داشتم مغازه نمی رفتم...البته وقتی تعطیلات پیش می اومد یا مثلا شب عیدا یا پنج شنبه ها برانکه پول کتابام رو حداقل در بیارم می رفتم مغازه اما دیگه مثل قبلنا مرتب نمی رفتم...روزامون با روزمرگی خاص خودش که روزمرگی که نه روزای سگی بود داشت سپری می شد...هیچ کدوم از اقوام گراممون هم به روی خودشون نمی آوردن که ما دو تا الان داریم چی کار می کنیم...خاله پری هم که...حتی خیلی از فامیلا هم به خاطر قبول شدن کمان از روی حسودی یا هر چی که اسمشو بذارین رابطشون رو با ما کات کرده بودن...این بود که دلخوشی ما دو تا شده بود هر پنج شنبه سر مزار مامان بشینیم باهاش حرف بزنیم...پنج شنبه که می شد نمی دونستیم که بریم پیش مامان یا بریم پیش بابا...یه جور احساس غریبی می کردم...پنج شنبه های لعنتی...درست یادم نیست...اما حدودای دی ماه بود...یه روز کمان اومد خونه...من داشتم درس می خوندم...خیلی مهربون تر از همیشه شده بود...اون موقع ها چون من درس داشتم بیشتر وقتشو با دوستاش یا با کاراش میگذروند...اما اون روز...منو صدا زد...شروع کرد از درس خوندن و مزایای تحصیلات برا من حرف زدن...هی گفت و گفت و گفت...تا رسید به اینجا که الان از دانشگاه فُلان براش invitation اومده که برا ادامه تحصیل بره اونجا...خیلی خوشحال شدم...اما خوشحالی من از این نبود که کمان بره اونجا و برا خودش کسی بشه...خوشحال بودم که خواهرم به این درجه رسیده که براش هم چین نوشابه ای باز کردن...تو اون اوج خوشحالی اصلا تصور هم نمی کردم که کمان خواسته نظر منو درباره رفتنش با این حرف برسه...یعنی اصلا فکر هم نمی کردم که کمان داره تصمیم می گیره بین رفتن و نرفتن...تنها چیزی که من فکر می کردم این بود که اون هم چین یشنهادی رو قبل از اینکه به من بگه رد کرده...چون هم من تنها می شدم هم اون...اما خوب که به حرفاش گوش دادم...خوب که دقت کردم...دیدم تمایل خودش به رفتنه...این بود که من اصلا به روش هم نیاوردم که از این حرفاش دلگیرم...اون شب مثه هر شب زده بودم زیر گریه...کمان بیدار بود....اومد تو اتق....کلی قربون صدقم رفت...هی نمک ریخت...گفت بابا من که هنوز نرفتم...تازه اگر هم بخوام برم الان که نمیرم...ده ماهه دیگه...تا اون موقع کارای تو رو هم ردیف می کنم که بیای با هم بریم...حرفاش حرف چرت بود...خوب معلوم بود که اون خودش هم برای رفتن هزارتا مشکل داره...حالا من که دیگه قوزبالاقوز بودم...اما نمیدونم...شاید حق داشت...اون شب تموم شد و رفت...این ماجرا هم بیشتر از اون شب طول نکشید....منم اصلا دیگه درباره اش صحبت نکردم...با خودم گفتم بذار هر کاری که می خواد بکنه، بکنه...آخر اون هفته خاله پری اومد پیشمون...حالا دیگه رو خاله خیلی حساب می کردم...باها بحث کمان رو مطرح کردم...ازش خواستم که بهش اجازه بده خودش برا آینده اش تصمیم بگیره...پری می گفت که رفتنش یعنی شکست...اما این حرفا به کمان سازگار نبود...شاید به روی ما نمی آورد اما معلوم بود که تصمیمشو گرفته...پری هم با دیدن این وضعیت به من گفت که اگر کمان خواست بره...برم پیشش زندگی کنم...اصلا دوست نداشتم هم چین چیزی رو...من تا اون موقع هم چین کاری رو نکرده بودم...اما با اصرارای خاله مهربونم قبول کردم که اگر کمان رفت تا بعد از کنکور پیش خاله باشم...نسبت به کمان سرد شده بودم...بیشتر روزا رو به هر بهونه ای می رفتم خونه خاله و اون جا میموندم...کمان با حرفاش که کلی با حرفای قبلنش فرق می کرد روز به روز منو بیشتر آتیش می زد...دیگه همش رو فضا فکر می کرد...اصلا عین خیالش هم نبود که چه دورانی به ما گذشته و چه دورانی داره میگذره...تو ذهنش فقط و فقط یه چیز بود:رفتن...کمان درست اولین سه شنبه ی بعد از کنکور من بود که رفت...

اگه میری از اینجا تک و تنها تو یه شهر دور...
برو که رفتن بدون ما میرسه به یه دنیا دور...

جلو رفتنش...موقع خداحافظی...هیچ وقت گریه نکردم...آخرین باری که بقلم کرد...هنوز یادمه...آروم بهم قول داد که برا خودش کسی بشه...قول داد که برگرده و به داداشش کمک کنه....قول داد که بیاد و محبتای منو جبران کنه...قول داد که رفتنش فقط برا این باشه که بعدا بتونیم راحت تر زندگی کنیم...اما من...هیچ توقعی نداشتم...فقط دوست داشتم که نره...حالا هم که رفت به سلامت...وقتی بلند گوی فرود گاه لیست پرواز ها رو خوند...آخرین صدایی بود که برا همیشه نا امیدم کرد...حالا دیگه واقعا من بودم و مسیح و من...دیگه کسی نبود...تنهایی تلخ بود...تلخ تر از اینکه حتی بشه طعمش رو توصیف کرد...این بود که دیگه همش پیش پری بودم...اونم پری پنج سال قبل نبود...رفیق باز شده بود...خونه اش هر روز پر می شد از زنای مطلقه و دوستای عجق وجقش که هر کدوم یه داستان برا شنیدن داشتن...سیگار می کشید...و شاید کمی هم به من فکر می کرد...تابستون بدی بود...دوست داشتم که کنکور قبول بشم و برم دانشگاه...بلکه دوستایی پیدا کنم و از شر این حال و روز خلاص بشم...دوست داشتم که دانشگاهم تو یه شهر دور باشه و برم یه خوابگاه بگیرم و به هیچ کس و هیچ چیز هم فکر نکنم...روزای اون تابستون اینقدر بلند و چندش آور بودن که شاید من برا هر روز ده روز پیر می شدم...هر شب قرصای جور واجور می خوردم تا خوابم ببره...این قدر مثه کرم وول می زدم که آخر سر خوابم می برد...صبحا ساعت دوازده بیدار می شدم...تا ساعت سه و چهار می موندم تو خونه...بعدش هم که پری با دوستاش میومد و من میزدم از خونه بیرون تا دوازده.یک شب...بیشتر می رفتم پارک...یا محل قدیمیمون پیش دوستای قبلیم...بچه های خوبی بودن...شاید در روز هزار تا خلاف می کردن...اما از پشت خلافاشون یه جور مردانگی می دیدم...از تنهایی در می آوردنم...این قدر اون پارک و بالا پایین می کردیم که دیگه حتی چمنای پارک هم مارو می شناختن...شبا هم که بر می گشتم خونه...پری یک کم اگه دلش می سوخت با من حرف می زد و باز برنامه مثه شب قبلم بود...روزا همین جوری می گذشتن...منم واقعا تنهای تنها بودم...تنها تفریحم شده بود که برم رو صندلی بالای پارک بشینم و آهنگ گوش بدم یا با گوشیم snake بازی کنم...تو پارک یه دوست پیدا کرده بودم که اسمش افشین بود...افشین با مادر بزرگش زندگی می کرد...ولی دلیلش رو به من نگفته بود...منم کنجکاوی نمی کردم...وضعیتش تقریبا با من مشابه بود...از سر کار که میومد با هم می رفتیم پارک...اگه خیلی هم می خواستیم به برناممون تنوع بدیم وسطش یه کاری می کردیم...مثلا می رفتیم آب میوه می خوردیم...یا یه چیز دیگه تو همین مایه ها...یه روز با افشین رو صندلی معروف خودم نشسته بودیم...داشتیم برا هم دیگه خالی می بستیم...خالیای گنده گنده...می گفتیم و هِرهِر می خندیدیم...افشین بلند شد بره صندلی بگیره...که وای!!!!!!!!چشمتون روز بد نبینه...یهو یه دونه سگ از این ژولی پولیا از لای پام دوئید و رفت...صاحبش جیغ زد آقا تو رو خدا بگیرش...عین سگ افتاده بودم دنبال سگ...پریدم روش و گرفتمش...بقلش که کردم داشتم رو پیشانیشو ماساژ می دادم که آروم شه و می رفتم سمت صاحابش...اومدم سگو که بدم...wow...یه دختری بود که خیلی به دلم نشست...شاید خیلی بی ریخت بود...شایدم خیلی...اما من که اون روزا حتی به رفاقت با پسرهم فکر نمی کردم یه لحظه دختره رفت رو مخم...نمی دونستم باید چی کار کنم...حتی از اینکه بخوام باهاش دوست هم بشم می ترسیدم...افشین که برگشت...همه چیزو راش گفتم...افشین دختر رو می شناخت...می گفت هفته ای دو بار میاد پارک که سگش رو بچرخونه...می ترسیدم...اصلا جرأت جلو رفتن و حرف زدن باهاش رو نداشتم...ازش خوشم اومده بود...ولی جلو نمی رفتم...آخه از همه دوستای بزرگترم شنیده بودم که الان تو این سن آدم از هر ننه قمری که می بینه خوشش میاد و یه جور عشق دوران نوجوانیه که آدمو به دام میندازه و وقتی که ازش رها میشی می فهمی که چه غلطی کردی...این بود که مواظب خودم بودم که به دام نیفتم...و تمام علاقه من در این خلاصه شده بود که اگه تو پارک دیدمش یه خورده نگاش کنم...همین...اصلا دوست نداشتم که جلو برم...